Έχω συναντήσει αρκετές φορές ενορίες χωρίς κατηχητές.
Το παράδοξο είναι ότι υπήρχαν άτομα πιστά και με αγάπη προς τα παιδιά που θα μπορούσαν να αναλάβουν ένα μικρό Κατηχητικό. Δεν το τολμούσαν όμως.
Ποιος ήταν ο λόγος;
Ήταν άτολμοι μπροστά στο κοινό!
Και εδώ μπορούμε να σκεφτούμε "σε μικρά παιδιά θα μίλαγαν, δεν θα έβγαζαν και λόγο στην ενορία ολόκληρη!"
Και όμως, κάποιες φορές χρειάστηκε να με αντικαταστήσουν και δυσκολεύτηκαν πολύ ψυχικά κυρίως και όχι από άποψη ευφράδειας.
Εάν ήξεραν όμως ότι έτσι ξεκινάμε όλοι!
Η δυσκολία στον λόγο είναι καθαρά στην σκέψη μας.
Η αντιμετώπισή της είναι θέμα συνήθειας.
Όσο πιο πολύ μιλάμε μπροστά σε κοινό, τόσο πιο πολύ συνηθίζουμε.
Και το πιο ανώδυνο κοινό είναι τα παιδιά.
Αυτά δεν χρειάζονται πολλά ούτε φοβερές ικανότητες λόγου.
Θέλουν μόνο αγάπη, ενδιαφέρον, επιείκεια στις αταξίες τους και οργάνωση σε αυτά που έχουμε να πούμε και να παρουσιάσουμε. Να εμπλουτίζουμε επίσης το μάθημα (σημείωση: ποτέ δεν χρησιμοποιώ την λέξη μάθημα μπροστά στα παιδιά για να χαρακτηρίσω έτσι τις συναντήσεις μας. Θεωρώ το Κατηχητικό τρόπο ζωής και όχι μάθημα.), να εμπλουτίζουμε το μάθημα, ξαναλέω, με οπτικοακουστικό υλικό όπως εικόνες, τραγούδια, βιντεάκια κλπ, καθώς και με χειροτεχνίες και χρώματα. Στο τέλος λίγο παιχνίδι τα τονώνει.
Αυτό ήταν ! Τα κερδίσαμε!
Ως κατηχητές όμως θα βρεθούμε συχνά σε θέση να πρέπει να μιλήσουμε μπροστά σε γονείς, στην ενορία ολόκληρη εν όψει μιας διοργάνωσης ή γιορτής, να κάνουμε παρουσιάσεις, την εισαγωγή σε κάποιο θέμα ή να παρουσιάσουμε το κατηχητικό μας έργο στην ενορία.
Όλα αυτά αποτελούν σκοπέλους για όσους φαντάζονται σαν κάτι φοβερό το να μιλάνε στο κοινό.
Για να κάνουμε τα πρώτα βήματα αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, παραθέτω στην συνέχεια απλές οδηγίες για μια πιο ισχυρή ομιλία.
1. Να μην κάνουμε εξουθενωτική προσπάθεια να βγει η φωνή μας για να ακουστούμε.
Η δύναμη που θα βάζουμε για να δυναμώσουμε την φωνή μας να μην εστιάζεται στον λάρυγγα αλλά στην περιοχή της κοιλιάς ή των πνευμόνων, ώστε να βγαίνει από κει πιο δυνατή η ανάσα που στηρίζει και δυναμώνει την ένταση της φωνής.
Αλλιώς, και οι φωνητικές χορδές μας θα ταλαιπωρηθούν και τα αυτιά των παιδιών, τα οποία σύντομα θα πάψουν να μας παρακολουθούν.
Φανταστείτε πώς διηγούμαστε σε ένα παιδί μια ιστορία, ένα παραμύθι κλπ; Με ηρεμία, χαλάρωση, διαφοροποίηση στην ένταση της φωνής χωρίς όμως ξεφωνητά ή υπερβολική προσπάθεια.