ΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΜΑΣ

Ο άγιος Δημήτριος κατηχούσε τα παιδιά και τους νέους της περιοχής του.

Δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη προκειμένου να κατηχήσει τον κόσμο.

Μία εικόνα θησαυρός για το κατηχητικό.

Μπορεί να μεγενθυνθεί και να υπάρχει πάντα στην αίθουσα του Κατηχητικού

αλλά και να γίνεται μια μικρή γιορτή προς τιμήν του αγίου.

Τα παιδιά μπορούν να φέρνουν λουλούδια στην εικόνα του,

λίγα λόγια για τον άγιο,  και ένα κερασματάκι προς τιμήν του.

Να καταλάβουν ότι οι άγιοι υπήρχαν (συχνά δεν το συνειδητοποιούν. Οι μορφές των αγίων, του Χριστού και της Παναγίας φαντάζουν μυθικές για τα παιδιά) και ότι συμμετείχαν στην ζωή του κόσμου. Δεν ήταν απόμακροι και αδιάφοροι. Και ότι εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για μας και να μας βοηθούν γιατί η αγάπη τους συνεχίζει και πέρα από τον τάφο, σαν ζωντανή θρησκεία που έχουμε.

 

Έτσι σπάει η ρουτίνα (καλά καλά δεν αρχίσαμε το Κατηχητικό, το ξέρω) των συνεχόμενων μαθημάτων και αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι μέρες γιορτής των αγίων έχουν ιδιαίτερη αξία για την ζωή μας. Κάποτε οι μέρες αυτές ήταν αργίες για όλη την Ελλάδα. Σήμερα οι αργίες ελλατώθηκαν λόγο πενθήμερης εργασίας και σχολείου.

 

Μπορούμε να αναθέτουμε στα παιδιά να βρίσκουν ένα μικρό θαύμα από την ζωή των αγίων της επόμενης εβδομάδας και να μας το διηγούνται στην επόμενη συνάντηση.

Έτσι ενεργοποιούνται να ψάχνουν και να αποκτούν την καλή ανησυχία να μαθαίνουν και να ανακαλύπτουν, συνηθίζουν στην καλή χρήση του ίντερνετ και όχι μόνο στα παιχνίδια, καταλαβαίνουν γιατί γιορτάζουμε και τους αγίους αλλά και ξεκλειδώνεται το στόμα τους στο να εκφραστούν.

 

Τα παιδιά σήμερα, ειδικά αυτά των πόλεων αλλά και της επαρχίας δεν πάνε πίσω, έχουν ακαταμάχητη ευφράδεια προκειμένου να βρίζονται μεταξύ τους.

Αν τα βάλεις όμως να διηγηθούν κάτι που διάβασαν... βουβαμάρα!

 

Ο κατηχητής ή η κατηχήτρια μπορεί να τα ωθήσει να περιγράψουν ή να διηγηθούν κάτι.

Θα τους τονίζετε ότι πρέπει να μιλάνε δυνατά, καθαρά, όχι βαριεστημένα και να τονίζουν καλά τις συλλαβές. Να μην είναι ο λόγος τους συγκεχυμένος δηλαδή.΄

Είναι σημαντικό ο κατηχητής να παρατηρεί τις φυσικές, διανοητικές ή κοινωνικές αδυναμίες των παιδιών και μέσα από την κατήχηση να προσπαθεί να βοηθήσει το κάθε παιδί ξεχωριστά.

 

Αυτό είναι το πρακτικό μέρος της άσκησης.

Ας δούμε και το πνευματικό μέρος τώρα:

Είναι σημαντικό να μην αφήσουμε τα παιδιά να παπαγαλίζουν κάτι που έμαθαν αλλά να τους ζητήσουμε να μας πουν τι κατάλαβαν από την ιστορία που διηγούμαστε, τι τους συγκίνησε περισσότερο και σε τι θα ήθελαν να μοιάσουν με τον συγκεκριμένο άγιο ή αγία. Να τους θυμίζουμε να κάνουν την προσευχή τους σε αυτόν και να έχουν το εικόνισμά του κοντά τους. Δεν είναι περιττές τέτοιες υπενθυμίσεις.

 

Κάποτε αναφερόμουνα σε πολύ γνωστές ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης τις οποίες εμείς είχαμε μάθει από πολύ μικρή ηλικία, όπως η Κιβωτός του Νώε και ο Πύργος της Βαβέλ ή ο Ιωσήφ που εξήγησε τα όνειρα του Φαραώ. Αναφέρθηκα σε αυτές πολύ περιληπτικά με δεδομένο ότι τα παιδιά τις γνώριζαν. Η συνέχεια της συζήτησης μου έδειξε ότι τα παιδιά είχαν άγνοια γι' αυτές.

Κάποιες τις αναφέρουν και τα βιβλία του Δημοτικού. Άλλες (όπως τον Κάιν και τον Άβελ) όχι.

 

Μην παίρνετε τίποτα σαν δεδομένο. Πάρτε τα βιβλία θρησκευτικών του Δημοτικού για να ξέρετε τι αναφέρεται σε αυτά και να έχετε μια ιδέα περί του περιεχομένου τους. Ένα παιδί δευτέρας Δημοτικού δεν ξέρει τις ίδιες βιβλικές διηγήσεις με ένα παιδί της τρίτης.

 

Πολύ λιγότερο γνωρίζουν τους αγίους και τα θαύματά τους.

Από μας εξαρτάται το να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν την Πίστη μας

αντί να την μάθουν εγκεφαλικά.

Εγκεφαλική δουλειά κάνει το σχολείο.

Το Κατηχητικό δεν πρέπει να είναι μάθημα αλλά τρόπος ζωής.

 

Καλή σας μέρα.